Ինչպե՞ս կարող է նախկին-ներկա անել մի իշխանություն, որի շարքերում են Խաչատուր Սուքիասյանը, Գուրգեն Արսենյանը, Գուրգեն Մելքոնյանը, Գագիկ Ջհանգիրյանը, Անդրանիկ Քոչարյանը, Մհեր Գրիգորյանը, Տիգրան Խաչատրյանը

«Նախկիններ-ներկաներ» դիսկուրսը 7 տարի ծամող իշխանությունների փոխարեն եթե քիչ թե շատ խելացի ու բարոյական իշխանություն լիներ` ի սկզբանե կխուսափեր այս քարոզչական հնարքից: Չէ, իհարկե, դա շատ աշխատող, շահավետ նարատիվ է եւ 2018-ի իշխանափոխությունից էյֆորիայի մեջ հայտնված հասարակության համար ուղղակի սրտի բալասան, որի հիման վրա կարելի էր շարունակ վերընտրվել ու վերընտրվել: Բայց երբ դու այնքան սուղ կադրային ռեսուրս ունես, եւ այդ ռեսուրսն էլ տարեցտարի մաշվում է` այնպես, որ ստիպված ես օգտագործել նախկինների կադրերին, այն էլ` ոչ լավագույններին, ապա այդ լոզունգը կարող է քո դեմ դուրս գալ:
Ասենք, 2018-ի խառնաշփոթի մեջ մարդիկ չկենտրոնացան ճամբարափոխ եղած Սերգեյ Բագրատյանի, Շիրակ Թորոսյանի, Ֆելիքս Ցոլակյանի, Դավիթ Տոնոյանի եւ մյուսների վրա: Համարեցին, որ նոր հնարավորություններ են երկրի առաջ բացվում եւ նոր ժամանակներ են գալիս, ուստի բոլորով պետք է գործի կպնեն ու երկիրը ծաղկեցնեն: Բայց ինչպե՞ս կարող են չնկատել նախկիններին ծառայած դատավորներ Մնացական Մարտիրոսյանին ու Արմեն Դանիելյանին, որոնք ոչ միայն չպատժվեցին, այլեւ կարգավիճակ բարձրացրին: Ինչպե՞ս կարող են չնկատել, որ հայտնի օլիգարխ Սամվել Ալեքսանյանը, որը նախկինների ժամանակ ֆինանսավորում էր ընտրությունները (ըստ էության` ընտրակեղծիքները), նախկին իշխանությունների բոլոր քաղաքական ձեռնարկները, ոչ միայն չպատժվեց, այլեւ 2018-ից հետո ավելի է բարգավաճել: Ինչպե՞ս կարող են չարձանագրել, որ Ջերմուկի Աշոտ Արսենյանի որդին նախ քաղաքապետ նշանակվեց, հետո` Վայոց Ձորի մարզպետ: Այն Արսենյանի, որը ժամանակին մշտապես ուղեկցում էր Սերժ Սարգսյանին` Բադեն Բադեն մեկնելիս եւ նրա ամենամոտ մարդկանցից էր: Ինչպե՞ս կարող է նախկին-ներկա անել մի իշխանություն, որի շարքերում են Խաչատուր Սուքիասյանը, Գուրգեն Արսենյանը, Գուրգեն Մելքոնյանը, Գագիկ Ջհանգիրյանը, Անդրանիկ Քոչարյանը, Մհեր Գրիգորյանը, Տիգրան Խաչատրյանը եւ շատ ուրիշներ:

Այս մասին գրել է Արմինե Օհանյանը