Որ ամեն ինչ դու ես անում, կառավարությունն ի՞նչ մեխի գլուխ է՝ ցրի թող գնա

«Տաշիր գրուպ»-ի փոխնախագահ Նարեկ Կարապետյանին եմ լսում և ուզում եմ հարցնել՝ ժողովուրդ, էս մարդն ի՞նչն է սխալ ասում․ «Եթե մարդուն ոչ ոք չի հակակշռում, նա մի օր կարող է որոշել, որ ինքը կառավարությունն է, մյուս օրը՝ Ազգային ժողովը, հաջորդ օրը՝ գլխավոր էներգետիկը, հետո էլ՝ գլխավոր հոգևոր առաջնորդի նշանակողը»։ Կոմունիստական շրջանում լրագրողներով հաճախ գնում էինք հոգեբուժարաններ՝ ծանոթանալու խոցելի խմբերի վիճակին։

Այնտեղ միշտ կային «Նապոլեոններ», «Լենիններ», «Հիտլերներ»։ Բայց գիտե՞ք՝ երբեք չի եղել, որ մի գիժ միանգամից երեքն էլ լինի։ Չէի տեսել, որ մեկը ասի․ «հա՛մ Նապոլեոն եմ, հա՛մ Լենին, հա՛մ Հիտլեր»։ Էսօր, փաստորեն, սթափ բանականությամբ օժտված երկրի ղեկավար կոչեցյալն է դա անում։ Մարդը պարզ ասում է․ «Հայաստանը՝ ես եմ։

Կառավարությունը՝ ես եմ։ Ազգային ժողովը՝ ես եմ։ Դատական, առողջապահական, ուժային, կրթական, վիճակագրական համակարգը՝ էլի ես եմ»։ Էս լույսի տակ պետական բոլոր համակարգերը դառնում են նույն մեխի գլուխները, որոնց վրա ինքը՝ իր պողպատե մուրճով, խփում ու բանեցնում է։ Փաշինյանի խոսքը ինքնին հուշում է՝ ոչ մի պաշտոնյայի մեղադրել պետք չի։ Ինչի՞ համար։ Չէ՞ որ ինքը բոլորն է, ուրեմն հենց իրենից էլ պիտի պահանջենք՝ ինչի՞ են պետական բոլոր կառույցները լծված քանդելու գործին։ Ինչի՞ են ոչ թե ստեղծում, այլ ավերում։

Ուրեմն՝ ճիշտ մոտեցումը մեկն է․ հակակշռել։ Թույլ չտալ։ Հակառակ դեպքում ստանում ենք անսահմանափակ «ամենագետ-ամենակարող»։ Բայց դե փորձիր հակակշռել․ մի քիչ անուն-ազդեցություն ունե՞ս, մի քիչ դե՞մ ես խոսում՝ ուղիղ ճանապարհդ դեպի բանտ է, կամ էլ քրեական գործ։ Եվ սա ես չեմ հորինում։ Ինքն է իր հայտարարություններով դա ասում։ Մնաց միայն մի պարզ ճշմարտություն․ նրան հակակշռողը ոչ թե Սամվել Կարապետյանը պիտի լինի կամ մեկ ուրիշը, այլ հենց ժողովուրդը։

Եթե ժողովուրդը լռի, կունենանք մեր սեփական «Նապոլեոն-Լենին-Հիտլերը մեկում»,- ինչպես և կա։ Իսկ եթե ձայն հանի, պատմությունը շատ արագ ցույց կտա, որ բոլոր «ամենակարողներն» էլ վերջում ունեն նույն հասցեն՝ պատմության աղբանոց։

 «Հրապարակ օրաթերթ»