«Ռուսլանիս աղջիկներն են ուժ տալիս ամուր լինելու». Ռուսլան Իսրայելյանն անմահացել է նոյեմբերի 7-ին, տուն «վերադարձել»՝ 72 օր անց

«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

«Ամուսինս՝ Սերգեյ Իսրայելյանը, մասնակցել է Արցախյան առաջին պատերազմին, 1994 թվականին վիրավորում ստացել, այժմ 2-րդ խմբի զինհաշմանդամ է: Ռուսլանը հայրիկի օրինակն ուներ իր աչքի առաջ, և պատահական չէր, որ ժամկետային զինծառայությունն ավարտելուց հետո անցավ պայմանագրային ծառայության։ Ռուսլանս շատ ընկերասեր էր, մարդամոտ, շփվող»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասում է տիկին Հռիփսիմեն՝ Ռուսլանի մայրիկը։ Որդու մասին խոսելիս նրա աշխուժությունը, ուժը, անվախությունն է առանձնացնում։ «Պատերազմի դաշտից մեզ հասած պատմություններից էլ համոզվում ենք, որ տղաս վախ չի ունեցել։ Երբ Ռուսլանին ճանաչողներն իմանում էին, որ շրջափակման մեջ է ընկել, բոլորն ասում էին՝ հաստատ դուրս կգա շրջափակումից ու տուն կգա, բայց, ավաղ, ամեն ինչ այլ ավարտ ունեցավ»։

Ռուսլանը ծնվել է Ապարանում։ 1994 թվականին ընդունվել է Ապարանի թիվ 2 միջնակարգ դպրոց: 1999 թվականից ընտանիքը որոշում է կայացնում տեղափոխվել Լեռնային Ղարաբաղ։ Բնակություն են հաստատում Քաշաթաղի շրջանի Գետափ գյուղում։ Ընտանիքը շուրջ 22 տարի բնակվում է Արցախում։ Ռուսլանն ուսումը շարունակում է Արցախում և ավարտում Քաշաթաղի շրջանի Մարտունաշեն գյուղի Մ. Պապիկյանի անվան միջնակարգ դպրոցը: Այնուհետև ցանկանում է ընդունվել Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտ։ «Հայրիկն ասում էր՝ մինչև իմ որդուն սպա չդարձնեմ, չեմ հանգստանա։ Քննություններ հանձնեց, բայց մաթեմատիկայից միավորները չբավականացրեցին։ Այդպես էլ չընդունվեց ինստիտուտ, մենք պայքարում էինք, որ սովորեր, բայց իր մոտ հիասթափություն կար։ Դպրոցում տղաս շատ լավ է սովորել: Նա տանը գիրք չէր բացում, բայց շատ հեշտությամբ էր ընկալում ուսուցիչների պատմածն ու ներկայացրածը, և նույն կերպ ներկայացնում դասի ժամանակ։ Շատ լավ վարք է նաև ունեցել, օրինակելի աշակերտ է եղել»։

Դպրոցն ավարտելուց հետո Ռուսլանը 2005-2007 թթ. պարտադիր զինվորական ծառայության է անցել ՀՀ պաշտպանության նախարարությունում և զորացրվել ավագի կոչումով: 2010-2012 թվականներին պայմա- նագրային զինծառայության է անցել ՀՀ N զո- րամասում։ 2014-2015 թվականներին պայմանագրային ծառայության է անցել ՀՀ ՊՆ 1-ին բանակային կորպուսի Որոտանի (Կուբաթլու) զորամասում։ Մայրիկը նշում է՝ բարեխիղճ ծառայության, մարտական պատրաստության, զինվորական կարգապահության բարձր ցուցանիշների համար որդին արժանացել է պատվոգրի: Որպես կամավոր՝ Ռուսլանը մասնակցել է նաև Քառօրյա պատերազմին։ Պատերազմի ավարտից հետո՝ 2017 թվականին պարգևատրվել է ԱՀ «Մարտական ծառայություն» մեդալով։ Ծառայության ժամանակ պարգևատրվել է նաև անվանական ժամացույցով։ Ռուսլանը ջոկի հրամանատար էր։

2019 թվականին Ռուսլանը պայմանագրային զինծառայության է անցել 1-ին բանակային կորպուսի Իշխանաձորի զորամասում։ 44-օրյա պատերազմի ժամանակ մասնակցել է Ջրականի թեժ մարտերին։ Ռուսլանի զոհվելուց հետո ընտանիքը տարբեր մարդկանց, այդ թվում՝ ռազմական բժիշկ Արթուր Միքայելյանի պատմությունների հիման վրա կարողացել է համադրել ու պարզել, թե ինչ է տեղի ունեցել մարտի դաշտում, ինչ դժվարությունների միջով է անցել իրենց որդին։ Մասնավորաբար՝ հոկտեմբերի 10-ին 4-րդ բանակային կորպուսի ռազմական բժիշկ Արթուր Միքայելյանից տեղեկանալով, որ շտապօգնության վարորդները հրաժարվում են առաջնագիծ մեկնել եւ վիրավորներին դուրս բերել մարտի դաշտից, և բժիշկն է վարում մեքենան ու միևնույն ժամանակ օգնություն ցուցաբերում վիրավորներին, որոշում է օգնել նրան՝ դառնալով շտապօգնության մեքենայի վարորդը։ Ռուսլանի պատերազմը տևել է մինչեւ նոյեմբերի 7-ը։ Այդ ընթացքում նրանք կարողացել են փրկել մի քանի տասնյակ կյանքեր։

Մայրիկն ասում է՝ պատերազմի օրերին որդին ամեն օր կապի մեջ է եղել իրենց հետ։ «Վերջին օրն էլ կնոջ հետ է խոսել։ Ինձ էլ զանգեց՝ մամ, լա՞վ եք։ Դրական պատասխան տվեցի։ Հետո ասաց, որ պետք է գնան վիրավորների հետևից։ Մեր զրույցից մի երկու ժամ հետո կապը կտրվեց»։

Նոյեմբերի 7-ին Ռուսլանն ու բժիշկը ճանապարհ են ընկնում վիրավորներին հասնելու նպատակով։ Դավիթ Բեկից Որոտան տանող ճանապարհին հայտնվում են շրջափակման մեջ։ Ռուսլանը զոհվում է սրտի հրազենային վիրավորումից, նախքան դա վիրավոր վիճակում մեծ վնասներ է հասցնում թշնամուն՝ շտապօգնության մեքենայով մխրճվելով նրանց մեջ: Բայց, ավաղ, թշնամու դիպուկահարի կրակոցը վճռորոշ է լինում։ Բժշկին հաջողվում է դուրս գալ շրջափակումից և հենց նա էլ ընտանիքին հայտնում է Ռուսլանի զոհվելու լուրը։

Ռուսլան Իսրայել յանը զոհվել է նոյեմբերի 7-ին, տուն է «վերադարձել» զոհվելուց 72 օր անց։ Մայրիկն ասում է՝ որդու մարմինը թշնամու վերահսկողության տակ անցած տարածքում էր մնացել, եւ միայն 72 օր անց կարողացան նրան դուրս բերել այնտեղից։ Ռուսլանի ինքնությունը հաստատվել է ԴՆԹ հետազոտության արդյունքում։

Ռուսլանն ամուսնացած էր, երկու աղջիկ ունի։ «Գերազանց առաջադիմություն ունեն, շատ լավ են սովորում։ Ես էլ երկու աղջիկ ունեմ, թոռներ և անգամ ծոռ ունեմ»։

Ապրելու ուժի մասին։ Մայրիկն ասում է՝ Ռուսլանի աղջիկներն են ուժ տալիս ավելի ամուր եւ տոկուն լինելու։ «Մեծ աղջիկը հատկապես շատ է նման հայրիկին՝ արտաքինով, շարժուձեւով։ Նայում ենք իր աղջիկներին և փորձում ավելի գոտեպնդվել»։

Հ. Գ. - Ռուսլան Իսրայել յանը հետմահու պարգևատրվել է ՀՀ «Մարտական ծառայություն» և ԱՀ «Արիության համար» մեդալներով։ Հուղարկավորված է Ապարանի եղբայրական գերեզմանատանը:

ԼՈՒՍԻՆԵ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ