2018թ. դեկտեմբերի9-ի Ազգային ժողովի ընտրություններով ընդգծվեց,
որ հեղափոխական իշխանության քաղաքական կամքն առկա է
Հայաստանում օրինական ընտրությունների անցկացման համար:
Անհրաժեշտ է, որ արագ ձևավորվեն այդ կամքն ամրագրելու՝
իրավաքաղաքական հիմքերը, ժողովրդավարական մեխանիզմները,
որոնք հնարավորություն կտան անշրջելի դարձնել ազատ ընտրական
համակարգի կայացումը:
Խորհրդարանական ընտրությունների արդյունքներն արտահայտում
են քվեարկության մասնակիցների ձգտումներն ու տրամադրությունները.
մի կողմից՝ մերժելու նախկին վարչակարգին, մյուս կողմից՝ ցուցաբերելով
մեծ վստահություն նոր իշխանությունների հանդեպ:
Միաժամանակ, ընտրություններն ի ցույց են դնում նաև
հասարակության և պետական կառավարման խորքային արատները:
Ընտրությունների մասնակցության ցածր ցուցանիշը լուրջ ահազանգ է.
ընտրողների 51 տոկոսը մերժել է մասնակից բոլոր 11 քաղաքական
միավորներին: Այդ մերժումը վկայում է նաև նոր իշխանությունների
գործունեության խորքային բացթողումների մասին: Ընտրություններն
անցկացվեցին ծայրահեղ կարճ ժամկետում և հապշտապ, ինչի
հետևանքով նախկին վարչակարգից մնացած քաղաքական ավերակների
վրա նոր, կենսունակ քաղաքական դաշտ չձևավորվեց:
Ըստայդմ՝ ձևավորվում է գաղափարազուրկ, ամորֆ խորհրդարան՝
առանց իրական և կենսունակ ընդդիմության: Խորհրդարան անցած
կուսակցությունները ընտրարշավի ընթացքում չներկայացրեցին լուրջ
քաղաքական ծրագրեր և Հայաստանի զարգացման իրենց տեսլականը:
Այս փաստը հիմք է տալիս պնդելու, որ նոր խորհրդարանում լուրջ և
կարևոր հարցերի շուրջ ընդդիմություն չի լինի:
Դիտարկելով համամասնականև վարկանիշային ցուցակների
կազմերը՝ հարկ է արձանագրել, որ հայկական հեղափոխությունը
տեղապտույտ է տալիս: Այս ամենը գալիս է հաստատելու, որ
Հայաստանում նոր քաղաքական համակարգը զուրկ է լինելու
գաղափարներից, նպատակներից: Մինչդեռ հետհեղափոխական
խորհրդարանը պետք է դառնար քաղաքական գործընթացների
դրոշակակիրը:
Քաղաքացիական հասարակության ևքաղաքական օրակարգի
ձևավորման, փոփոխությունների իրականացման հետագա