Դուք հղի էիք երրորդ երեխայով... Կառավարության նախկին աշխատակցուհու բաց նամակը՝ վարչապետի կնոջը

Կառավարության նախկին աշխատակից Նարե Գրիգորյանը, ով օրեր առաջ ազատվել է աշխատանքից, բաց նամակով դիմել է ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի կնոջը՝ Աննա Հակոբյանին. Հարգելի տիկին Հակոբյան. 2007 թվականի ամռանը Ձեր ամուսինը միայնակ նստացույց էր իրականացնում Օպերայի շենքի բակում, և ինձ իմ խմբագրության կողմից հանձնարարված էր լուսաբանել նրա ակցիան: Ես ամեն օր առավոտից համարյա մինչ երեկո գտնվում էի այդ վայրում և նունիսկ փոքրիկ հարցազրույց եմ վերցրել Նիկոլից: Այդ օրերին այդ հրապարակում խաղում էին Մարիամն ու Աշոտը (վերջինս հեծանիվ էր քշում), իսկ Դուք հղի էիք երրորդ երեխայով: Նայելով Ձեզ՝ ես հիացմունքով մտածում էի, թե որքան զրկանքների միջով եք անցնում Դուք՝ որպես կին և մայր, որպեսզի հասնեք բաղձալի հաղթանակի և արդարության: Ձեր պայքարն ի վերջո հաղթանակով պսակվեց, բայց արդյո՞ք հաստատվեց արդարություն: Ես չեմ կարծում, թե Դուք զրկանքների Ձեզ ենթարկեցիք, հրապարակ-ընդհատակ-բանտ-դատարան-խմբագրություն ծանր շղթայի միջով անցաք այն բանի համար, որպեսզի այսօր Ձեր հաղթանակած ամուսնու ղեկավարած հիմնարկում բորբոսի պես աճեն վահանպապիկյաններն ու էդուարդաղաջանյանները՝ ղեկավար աշխատանքից կիլոմետրով հեռու մարդիկ: Ես այն մտքին չեմ, որ Դուք դժվարին ուղի անցաք, որպեսզի ներկայիս կառավարության վարչությունների պետերն իրենց ենթականերին վախեցնեն ԿԳԲ-ով՝ «եթե մի բան իմանաս պետական միջոցների յուրացման մասին ու չասես՝ քեզ բռնել կտամ» խորագրով: Ես չեմ ուզում հավատալ, որ Դուք մաքառել եք այն Հայաստանի համար, որտեղ աշխատողին ամեն կերպ ձգտում են շահագործել՝ փորձելով աշխատացնել նրան 14-15 ժամ, իսկ այն մարդկանց, ովքեր հղում են անում օրենքին, անվանում են «հանրապետական» ՝ պիտակավորելով և սևացնելով: Տիկին Հակոբյան: Սիրելի Աննա: Մինչ Ձեր ամուսինը՝ ժողովրդի վարչապետը, լարված աշխատում է միաժամանակ մի քանի ուղղությամբ, մեկնում Արցախ, Մոսկվա, ԱՄՆ, Տաջիկստան և այլուր, պաշտպանում մեր հայրենիքի շահերը, շենքի ներսի երիտասարդներից ոմանք աշխատակազմը դարձրել են իրենց «դուքանը»՝ այդպիսով ստվեր գցելով Նիկոլի կատարած ողջ աշխատանքի վրա: Հասկանում եմ, որ բոլորին հսկելն անհնար է, բայց ասեք վարչապետին, որ գոնե երբեմն-երբեմն քայլի շենքում և մտնի կաբինետներ: Այնտեղ մարդիկ հաճախ ճնշված ու անտեսված են: Ինձ, իհարկե, Նիկոլն այլևս չի տեսնի, քանի որ վահանպապիկյաններն ու էդուարդաղաջանյաններն ինձնից արդեն ազատվել են՝ զրկելով աշխատանքից: Նրանց համար միևնույն էր, որ ես երիտասարդ այրի եմ՝ յոթամյա երեխան ձեռքիս: Նրանց համար ավելի էականն այն էր, որ ես ունեմ հեռավոր ազգականներ՝ ՀՀԿ-ին անդամակցած և պետք էր ինձ ներառել «վհուկների որս» ազգանվեր ծրագրում: Ինչևէ: Գուցե վերոնշյալ անձինք ևս Նիկոլի հետ ճանապարհ են անցել, բայց պետություն ղեկավարել նրանք չեն կարողանում: Նույնն է, թե դեղձանիկը լավ թռչուն է, սիրուն, երգեցիկ, բայց նրան ձիու նման չես կարող լծել կառքին: Ինչքան էլ փորձես լծել, կամ դեղձանիկը կսատկի, կամ էլ եթե կենդանի մնա, միևնույն է՝ կառքը չի շարժվի: Աննա ջան: Ես Ձեզ սրտանց մաղթում եմ, որ Նիկոլի կողքի խաժամուժն այլևս չմթագնի նրա և Ձեր երազանքները՝ կապված մեր հայրենիքի հետ: Ես արդեն հիասթափվել եմ: Չեմ ուզում, որ հիասթափվեն նաև հրապարակի այն հարյուր հազարները: Ես, թերևս, միայն հոդվածներ գրելով պայքարեմ, բայց այդ հազարներն իրենց բնույթով ագրեսիվ են, հոդված գրելով չեն բավարարվի: Լավ եղեք և բարին ընդ Ձեզ: Նարե Գրիգորյան