Եթե այն ժամանակ ձայն հանեիր, գուցե այսօր քեզ չխառնեին մեր վայրի արջի ցեղերին․..

Նաիրա Զոհրապյան․ -Արի քեզ մի հարց տամ․ -Որպես կոլեգա․․․ -Շա՞տ ես զայրացած․ -Որ, հասկանում ես, վիրավորել են քեզ․ -Երեխաներիդ․․․․ մահացած հորդ /շնորհակալ եղիր, որ Սամվելին բան չեն ասել․․․ եթե չեն ասել, չգիտեմ, չեմ հետեւել/․ -Որոշել ես հուր ու կեծա՞կ արձակել․ պատժել՝ բոլորին մեկ առ մեկ․․․ եւ եվրոպաներով, եւ այստեղի իրավապահ մարմիններով․ -Քանի՞ օր է քեզ հայհոյում են․ -Մի քանի՞․․ -Իսկ գիտես, որ -Արդեն չորս ամիս՝ հայհոյում են մահացած հորս, մորս․․․ ամուսնուս․ -Ամենալեղի, ամենաաղի, ամենադառը․․․ եզրույթներով ու բառամթերքով․․․ Հ․Գ․ -Ինչո՞ւ գեթ մեկ անգամ ձայն չհանեցիր․․․ -Լռեցիր․․․ ինչպես, այսօր լռում է քո բոսը, որի խոսքին արդեն երեք օր է բոլորս սպասում էինք․․․․ -Լռել՝ խոսելու այս ինչ հետաքրքիր ռեժիմ է ձեր մոտ․․․ -Եթե այն ժամանակ ձայն հանեիր, գուցե այսօր քեզ չխառնեին մեր վայրի արջի ցեղերին․ Հ․Գ․ Ի դեպ․ -Ամենախելացի մարդիկ, որ տեսա ձիարշավարանում, ձիերն էին․․․ Հիշո՞ւմ ես, Սամվելն էր թարգմանել #Ջեյմ_Ջոյս_Ուլիսես Կարմեն Դավթյանի էջից