Տիգրան Ներսիսյան. «Կուզենայի, որ «սիրո և համերաշխության» մթնոլորտն իրական լինի»
«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
«Փաստ»–ի հյուրը Հայաստանի վաստակավոր արտիստ Տիգրան Ներսիսյանն է:
Հասարակության ցանկությունն անտեղի չէ
Նոր Հայաստան կառուցելու մեկնարկը հրաշալի է և հուսադրող: Կան սպասումներ, որոնք, բնականաբար, պետք է արդարացվեն: Կարծում եմ` այդ ճանապարհին ենք: Մեկնարկը նաև սկզբունքային է` իրենց առջև խնդիրներ ու հարցեր են դրել: Իսկ արդյունք տեսնելու համար դեռ շատ քիչ ժամանակ է անցել, բայց կարևոր է, որ տեսնում ես այն ուղիները, որոնք իր առաջ է դրել նոր իշխանությունը: Մեր հասարակության զգալի մասը ցանկանում է հնարավորինս շուտ տեսնել փոփոխությունները: Այդ ցանկությունն անտեղի չէ: 25 տարի է` մարդկանց մոտ բազմաթիվ լրջագույն հարցեր են կուտակվել, որոնք շատ արագ լուծման կարիք են զգում: Փոփոխությունները շուտ տեսնելու ցանկություն կա, բայց դրանք այնպիսի խորը և արմատական հարցեր են, որոնց լուծման համար ժամանակ է պետք: Ճանապարհը ճիշտ է ընտրված, բայց մարդիկ պետք է աշխատեն` նոր տեսնենք իրական արդյունքը:
Եթե պաշտոնյա ես, ուրեմն` հարուստ ես. նախորդների սխալները շատ են, Աստված չանի` կրկնվեն
20 տարի երկրում տոտալ թալան է եղել: Առաջին հերթին` պետք է կանխվի դա: Մենք ուղղակիորեն արձանագրել ենք` եթե ինչ–որ մեկը պաշտոն է ձեռք բերում, սկսում է հարստանալ: Վերևից` առաջին մարդուց, մինչև ներքևի էշելոններ` եթե պաշտոնյա ես, ուրեմն` հարուստ ես: Թալանի չափն էլ է տարբեր եղել, բայց այդ փաստը սարսափազդու է: Այն աշխատավարձերով, որոնք ստանում են պաշտոնյաները, հնարավոր չէ նման կարողություններ ունենալ: Երկրորդը բանակի հարցն է: Մենք գիտենք, թե բանակն այսօր ինչ արժեք ունի պատերազմող և թշնամիներով շրջապատված մեր երկրի համար: Բայց, պարզվում է, այնտեղ էլ կանխարգելիչ ոչինչ չի եղել, բանակն էլ են թալանել: Սա սարսափելի է: Այսինքն` այնպես չի եղել, որ ինչ–որ մեկը գոնե ասեր` բանակի մասով չի կարելի: Գոնե բանակի առումով տաբու լիներ, բայց բանակն էլ են թալանել: Իսկ բանակից բխող հաջորդ հարցն անվտանգությունն է, որը դրված է նոր կառավարության առաջ: Անվտանգությունն արտաքին քաղաքականության կարևորագույն հարցերի մեջ է: Նախորդների սխալները շատ շատ են: Աստված չանի` կրկնվեն:
Շարունակելն ուղղակի անհնար էր
Կարծում եմ` հասարակության մեծ մասը հասկանում է, որ այնպես շարունակել այլևս չէր կարելի: Եկել էր մի պահ, որը շարունակելն ուղղակի անհնար էր: Բացթողումներից, սխալներից պետք է եզրակացություն անի նաև հասարակությունը: Ուզած, թե չուզած` հասարակությունը դուրս է գալու էյֆորիայից: Ինչ–որ մեկը ցանկանա, թե` ոչ, էյֆորիան անցնելու է, որովհետև այն ուղղակի հոգեվիճակ է: Իսկ երբ վիճակը ստաբիլանա, վերոնշյալ սպասումները հարցերի տեսքով դրվելու են նոր կառավարության և ղեկավարության առաջ: Բոլորը պետք է հասկանան` եթե երկիրն ինչ–որ մեկի կողմից կառավարվում է, ապա ով ուզում է` լինի, նրա վրա մեծագույն պատասխանատվություն է դրված: Մենք ժողովրդավարական երկիր ենք ուզում կառուցել, անձերը փոխվելու են, կառավարությունները փոխվելու են, բայց պետք է գիտակցեն երկիրը ղեկավարելու և առաջ տանելու լրջագույն պատասխանատվությունը:
Ես կուզենայի, որ «սիրո և համերաշխության» մթնոլորտ ասվածն իրական լինի, որովհետև տեսնում եմ, որ այսօր կա նաև չարության մթնոլորտ: Իհարկե` կա համախմբում, բայց հասարակությունը բաժանված է մասերի: Ես ուզում եմ, որ այդ ամենը վերանա: Իհարկե մեծագույն չարիք գործածները պետք է պատասխանատվության ենթարկվեն: Տարբեր ոլորտներում եղած անարդոթյունները պետք է բացահայտվեն, թերությունները պետք է շտկվեն: Համենայն դեպս` պետք է գնալ այդ ճանապարհով, բայց այդ ամենը չպետք է հիմնված լինի ավելորդ նեգատիվի, ագրեսիայի ու չարության նոտաների վրա: Նայում ես համացանցը, մամուլը, դրսում զրուցում մարդկանց հետ, հասկանում ես, որ ավելորդ լարվածություն կա: Հասկանում եմ` ինչու է այդպես, ցավոք շատ– շատ բաներ են կուտակվել, բայց ավելորդ ագրեսիան, միևնույն է, լավ բանի չի տանում: Այդ տրամադրությունները պետք է մեղմվեն:
Ծայրահեղականությունը ճիշտ մոտեցում չէ
Բարեփոխումներ պետք է լինեն նաև մշակույթի ոլորտում: Այստեղ ևս ամենակարևորը ճիշտ ուղղություն ընտրելն է: Օրենսդրական փոփոխություններին ժամանակի ընթացքում և քայլ առ քայլ պետք է հասնել: Բայց ինչպես բոլոր ոլորտներում, այստեղ ևս ծայրահեղականությունը ճիշտ մոտեցում չէ: Այսինքն` ստեղծվածը քանդելը, ինչի օրինակներն ունենք: Ինչ–որ բան բարեփոխելու համար քանդել են եղածը, բայց դրա փոխարեն նորը չեն կարողացել կառուցել: Նման մոտեցումը սխալ է, քայլերը պետք է մտածված լինեն: Իսկ որ ամենակարևորն է` մշակույթի նախարարության հետ պետք է որոշումներ կայացնեն մշակույթի պրոֆեսիոնալները, ինչպես նաև` ներկայացնեն առաջարկություններ: Այդ գործընթացներում պետք է ներգրավված լինեն թե՛ ավագ, թե՛ երիտասարդ սերնդի ներկայացուցիչները: Սա է ճիշտ ճանապարհը: Իսկ որ մեր ոլորտին առնչվող կուտակված հարցերը բազմաթիվ են, և լուծման անհրաժեշտություն ունեն, փաստ է:
Հետևեք մեզ Viber-ում
